Dionne Stax: ‘Ik heb niet echt een carrièreplanning.’ #throwback Thursday

Dionne Stax: ‘Ik heb niet echt een carrièreplanning.’ #throwback Thursday

Dionne Stax NOS Journaal presentatrice op 1 april 2017 #geen grap om 20.00 uur avond nieuws uitzending 8 uur Journaal op NPO1.

Terwijl Dionne Stax, samen 'Met de liefste!' big sister Charlotte, geniet van een welverdiende zonnige vakantie op Lanzarote, kijken wij op throwback Thursday nog eens terug op een oud interview met het paradepaardje van de NPO.


En zeg nou zelf, een perfect plaatje of wat... #fotograaf in spe
 
 
Dionne Stax @ Instagram:

dionne_stax #morning #coffee #bar #stop
 
Dionne Stax in interview VARA gids van 24-02-2015

Dionne Stax is nu anderhalf jaar presentator van de vroege ochtendjournaals en – met Charlie Hebdo nog vers in herinnering – een flinke ervaring rijker. 'Het klinkt gek, maar die sprong in het diepe was goed.'

Of ze nog een rondleiding over de redactie kan geven, vraagt ze na afloop van het gesprek. Sympathieke Dionne Stax, sinds anderhalf jaar presentator van het NOS-ochtendjournaal is nog fris als een hoentje. Ook al is ze deze ochtend om 3.30 uur opgestaan en presenteerde ze om 6:30 uur alweer het eerste bulletin.
 
En zo gaan we via haar kledingkast – waar tussen een rits kleurige blazers en bloesjes ook het blauwe ‘stewardess’-jurkje hangt waarover ze in het gesprek nog zei dat ze ‘dat dus nooit meer aan zou doen’, via de raamloze kamer van de visagie, richting ‘de vloer’, waar alle redacteuren, van radio, internet tot tv bij elkaar zitten.

Het is rustig. Vandaag wel. Maar dat kan zomaar omslaan, weet Stax inmiddels. De afgelopen twee maanden waren hectisch. Met de aanslagen op Charlie Hebdo en de gijzelingen erna. Twee grote nieuwsfeiten die begonnen toen Stax dienst had. Daar nog amper van bekomen, was het een maand later Tarik Z. die voor consternatie zorgde op de burelen van de NOS.

Dionne Stax in Nieuwsuur NOS Journaal presentatrice op 1 april 2017 nieuws uitzending NPO2 door presentator Joost Karhof.
 
Zelf lag ze die avond thuis ziek op de bank, maar toen duidelijk werd wat er gebeurde zat ze rechtop: daar, in een van de studio’s waar zij normaal haar werk doet, was een man binnengedrongen met een pistool. Wie, wat, waar, waarom en hoe – al die vragen die de basis vormen van de journalistiek trokken voorbij, maar vooral: haar collega’s, waren ze in gevaar? Hoe ging het met ze?

Inmiddels is, twee weken later, de rust wedergekeerd. Bij de receptie is het nog moeilijker binnenkomen, maar verder was de NOS al lang een bunker met sluizen en poortjes en pasjes. ‘Je mag best even gaan zitten,’ zegt ze als we aankomen in de studio waar ze die ochtend al acht journaals presenteerde. Stante pede slaat de autocue op hol omdat je die met je voet moet bedienen.
 
Ze wijst naar de drie camera’s en legt uit in welke volgorde je er mee werkt. En dan is er nog een scherm in het bureau met het laatste nieuws. Geen sinecure, het nieuws presenteren. Maar Stax is inmiddels gepokt en gemazeld. Deze week leidt ze de debatten van de provinciale staten. Weer een stap verder. Meer leren, beter worden.
 
En wie weet op een dag even goed zijn als haar idool, de Amerikaanse Barbara Walters, de ‘koningin van het ochtendnieuws’ die onlangs met pensioen ging, maar die de afgelopen vijftig jaar sprak met iedereen die er toe deed.
CV

Dionne Stax (Boxmeer, 1985) is presentator van het NOS-Journaal. Ze studeerde communicatiewetenschappen(Cum Laude) en liep stage bij NOS Headlines. Begon in 2009 op de redactie Binnenland. In 2012 maakte ze de overstap naar NOS op 3. In juni 2013 werd ze een van de vaste presentatoren van het journaal, waar ze de ochtenduitzendingen voor haar rekening neemt. Stax is single en woont in Amsterdam.

Met haar looks laat Dionne Stax Noord-Korea klinken alsof het een paradijs is.
Hè?

Zo werd je aangekondigd op nieuwsblog The Post online.
Echt? Dat herinner ik me niet.

Er wordt veel nadruk gelegd op je uiterlijk. Hoe vind je dat?
Allereerst: beter positief over mijn uiterlijk dan negatief. Maar als ik een uitzending heb gehad met veel serieuze onderwerpen waarin het over Syrië is gegaan en de situatie in Oekraïne en ik dan terug kom op de redactie en in het eerste mailtje dat ik opensla, lees: ‘Wat zag je er ontzettend leuk uit’, denk ik wel even: tja.

Dionne Stax NOS Journaal presentatrice op 1 april 2017 om 23.55 uur late avond nacht nieuws uitzending NPO1 #verlaat 1 april grapje 'morgenvroeg om 6.30 zijn we er weer met de ochtendjournaals, slaap lekker' #op zondag? ;) #even schrikken voor de collega's :) reactie @DionneStax: 12 uur is het eerste journaal, je kan uitslapen ;) #funny extra promo Eerste Hulp Bij Ongevallen

Je bent de afgelopen maanden regelmatig te gast geweest in programma’s. Rond de Kerstdagen zat je bijvoorbeeld in De Kwis. Ook daarin veel superlatieven over hoe je eruit ziet. Je incasseert de complimenten met een mengeling van wegwapperen en ‘dank je wel’ zeggen. Is het een strategie om er zo mee om te gaan?
 
Dat geloof ik niet. Ik denk wel regelmatig dat het over een paar jaar anders zal zijn. Ik ben jong en zit bij het Journaal, ben altijd in beeld. De ene keer is er iets met mijn haar, de volgende keer is de kleur van mijn truitje niet of juist wel goed. Zelf ben ik toch vooral bezig met mijn vak en de journalistiek. Laatst met Parijs werd er voor het eerst geschreven over hoe ik het had gedaan. Een compliment van Jean Pierre Geelen in de Volkskrant. Ik was er heel blij mee.

Hoe was dat om te doen, Parijs?
Het was de eerste keer dat ik langere uitzendingen deed. Dat ik me niet kon voorbereiden. Dat je on the spot bent en doet wat er moet gebeuren. En dat twee keer in dezelfde week. Het klinkt gek, maar voor mij was die sprong in het diepe heel goed. Het is bijna een trip waar je in zit.
 
Je gaat zitten op die stoel, wordt gevoed door de redactie en de eindredacteur op je oor, maar bent ook heel erg zelf in charge. Ik hield de tafel voor me in de gaten, waarop de berichten en de mails binnenkomen. Het is eigenlijk een groot improvisatiemoment. Vooral tijdens die gijzelingen in de supermarkt op vrijdag: het beeld bleef binnenstromen maar er was niets, we waren met zijn allen aan het wachten.

    ‘Ik kijk veel terug en dan denk ik wel: nou, dat had scherper gekund, anders, beter. Ik ben heel kritisch op mezelf.’

Had je dit een jaar geleden al gekund?
Dat weet ik niet. Ik ben wel gegroeid in mijn rol. Ik kwam van NOS op Drie, dat is een kort programma voor jongeren, heel losjes gepresenteerd. Het Journaal is zo anders. De snelheid ligt hoger, het publiek is anders. Het afgelopen jaar heb ik toch geleerd om steeds beter om te gaan met de taken die komen kijken bij dit vak.
 
Ik heb ’s ochtends elk halfuur een uitzending. Tussendoor hou ik het nieuws bij, schrijf of herschrijf ik teksten zodat ze me beter liggen en hup dan is er alweer een volgend Journaal. Je moet een manier vinden die bij je past en volgens mij lukt dat steeds beter.

Denk je dat iedereen kan leren presenteren, of moet je ‘het’ hebben?
Ik denk zeker niet dat iedereen het kan leren. Ik ontmoet vaak mensen die zeggen: jij hebt het makkelijkste baantje dat er is, je komt binnen, je gaat effe de studio in, doet je dingetje en gaat weer naar huis. Zo is het niet!

Moet je een soort actrice zijn?
Juist niet. Je moet proberen jezelf te zijn. In het begin was ik me super bewust van alles: van het wapperen van mijn handen, hoe mijn gezicht zich bewoog als ik praatte. Hoe vaker je het doet, hoe meer dat eigen wordt en hoe minder je erbij stil staat. Ik kijk veel terug en dan denk ik wel: nou, dat had scherper gekund, anders, beter. Ik ben heel kritisch op mezelf.

Word je gecoacht.
Jawel. En voordat ik begon heb ik logopedie gehad, omdat ik uit het zuiden kom. Ik moest veel dingen afleren.

Je kunt het meisje uit het zuiden halen, maar het zuiden niet uit het meisje: Boxmeer, waar je bent geboren en getogen, is dat een belangrijke plek voor jou?
Daar kom ik nog steeds graag. Mijn ouders wonen er. Ik heb er fijne herinneringen aan. Lieve ouders, een leuke zus, leuke vriendinnen. Ik heb een heel fijne jeugd gehad. Toen ik zestien was, begon het te kriebelen. Nu woon ik alweer een paar jaar in het centrum van Amsterdam en dat vind ik nu heel leuk.

Heb je nog carnaval gevierd vorige week?
De laatste jaren niet meer.

Omdat je als nieuwslezer niet meer dronken rond kunt lopen?
O nee, dat niet, maar ik moet keuzes maken. En dan moet ik vier dagen vrij nemen. Die neem ik liever op voor andere dingen. Maar ik sluit niet uit dat ik volgend jaar weer ga.
TV

‘Mijn kijk- en luistergedrag hangt af van de diensten die ik draai. Als ik zo vroeg begin gaat het lampje om 20:30 uur ’s avonds wel uit. Als ik dagdiensten heb, sta ik op met Radio 1. Op de redactie lees ik de kranten en kijk ik naar nieuws uit binnen en buitenland. Op vrije dagen lees ik de Volkskrant thuis, kijk ik naar programma’s als Nieuwsuur en EenVandaag en ontspan me bij series die ik op Netflix kijk.
 
Ik wacht nu in spanning op een nieuw seizoen House of cards. En o ja, ik deel met 4,2 miljoen andere Nederlanders een guilty pleasure: op zondagavond kijk ik altijd met een kop thee op de bank naar Boer zoekt vrouw.’

Kun je als serieuze nieuwslezer wel toeschouwer zijn van de knollenrit om daarna het café in te duiken, te drinken, te feesten?
 Het is niet dat ik me daar continu van bewust ben, maar ik let er wel op, of misschien zit het ook in mijn aard. Ik ben jong, zit in een functie waar ik neutraliteit moet behouden en ik wil nog ver komen.

Deze week was er veel te doen rond die Amerikaanse anchorman, Brian Williams, die in opspraak is geraakt omdat hij nepverhalen rond de oorlog in Irak zou hebben verspreid. Kun je je voorstellen dat jou zoiets overkomt?
 
Het blijft een vreemd verhaal want zoiets doe je nooit alleen. In zijn geval is er een hele rits mensen om hem heen die hem blijkbaar niet meer kan corrigeren. En het ging ook niet om een uitglijder, het was al eerder gebeurd. Voor mij is het een groot raadsel waarom je dat zou doen met een carrière als journalist waar je u tegen zegt.

Je bent zelf ‘fan’ van Barbara Walters, een Amerikaanse anchorwoman die echt een instituut is geworden. Waarom vind je haar zo goed?
Ik heb bewondering voor de journalistieke carrière van Walters en voor haar manier van interviewen. Streng, nooit bang om de kritische vraag te stellen. Een inspirerende vrouw en journaliste.

Hoe leer jij nog verder bij het Journaal?
Door nog meer ervaring op doen. Ik ga nu de provinciale verkiezingen doen en debatten leiden. Ik heb vorig jaar al de gemeenteraadsverkiezingen gedaan, dit is weer een stap verder. Het is niet zo dat ik onbeslagen ten ijs kom. Er gaat veel aan vooraf. Echt oefenen kan natuurlijk niet, maar ik weet wat de belangrijkste partijprogramma’s zijn en waar de leiders voor staan en met dat in mijn hoofd ga ik aan de slag. Live op tv.

En op de verkiezingsavond zelf sta je voor het bord met de uitslagen.
Ja. Ook leuk. Ook de eerste keer.

    ‘Ik heb niet echt een carrièreplanning.’

Ben je er bewust mee bezig, met het plannen van je carrière?
Het was heel raar, toen ik net begon bij het Journaal werd ik een paar keer geïnterviewd en vroeg bijna iedereen: en wat ga je hierna doen? Toen moest ik nog beginnen! Hiervoor was ik verslaggever en presentator van NOS Headlines en NOS op 3 en heb ik gewerkt op de redactie Binnenland.
 
Nu zit ik even in de studio. Ik ben 29. Er is nog genoeg uitdaging. Maar het kan best dat ik over een paar jaar buiten de vier muren wil werken. Ik heb niet echt een carrièreplanning. Hoe meer je plant, hoe meer teleurstellingen je te verduren krijgt.

Zijn die er al eens geweest, teleurstellingen?
Tuurlijk. Maar ik moet diep graven. Misschien verdring ik ze. Vorig jaar moest ik heel snel uit mijn huurhuis, kon ik niks vinden. Woonde ik twee maanden overal en nergens en leefde ik uit een koffer. Maar ik presenteerde wel elke ochtend het Journaal.

En dan om 3 uur opstaan…
Ik liep naar mijn auto terwijl de studenten de kroeg uitrolden.

Toch zag je er steeds tip-top uit. Je bent overigens wel een keer onder handen genomen door Cécile Narinx toen ze in Volkskrant Magazine nog stijladviezen gaf. Je kon beter geen tandpastawit topje bij een knalroze jasje, geen faded sexy jeans dragen en ook geen suède pumps – dat was linke dracht bij lang blond haar, vond ze.
 
Dat vond ik een beetje gemeen. Het was een wat oudere foto. Maar zo werkt het kennelijk, lekker makkelijk om zo een pagina te vullen. Ik lig er niet wakker van, maar denk wel: neem een recente foto. Deze was nog van toen ik NOS op 3 presenteerde. Daar droeg ik andere kleren voor. Ik krab me nu ook wel eens achter mijn oor als ik foto’s van die tijd terugzie.

Je nam revanche met het blauwe jurkje waarmee je op twitter terechtkwam, terwijl je op de redactie even de vliegtuigveiligheidsvoorschriften uitlegde.
 
Dionne Stax: Haha. Dat doe ik dus nooit meer aan. En toch: als je achter zo’n desk zit, ziet dat blauw er heel mooi uit. Het jurkje zie je verder helemaal niet. Maar toen ik over de redactie liep, waren de opmerkingen niet van de lucht. En ach, dan ben ik de beroerdste niet. Ik wilde vroeger altijd stewardess worden.