Dionne Stax: NOS-presentatrice Dionne Stax (31) en Fons de Poel (61) over tegenslag, erotiek en 'de mars van afritsbroeken' tijdens Nijmeegse Vierdaagse 2016

NOS-presentatrice Dionne Stax (31) en Fons de Poel (61) over tegenslag, erotiek en 'de mars van afritsbroeken' tijdens Nijmeegse Vierdaagse 2016.

Nu de Nijmeegse Vierdaagse echt van start is gegaan, maakt ook de publieke omroep verschillende programma’s rondom het wandelevenement. KRO-NCRV komt al tijdenlang met Het Gevoel van de Vierdaagse en dat is dit jaar niet anders, gemaakt door Fons de Poel en Linda Geerdink. De NOS zet Dionne Stax in op de slotdag, zij wandelt zelf mee. Volgens de Vierdaagse-routiniers heeft Nederland een evenement als dit hard nodig.

Fons legt uit in De Gelderlander: “Zelfs als niet-wandelaar vind ik het de leukste week van het jaar. De wereld wordt steeds gekker, Nederlanders steeds cynischer. De Vierdaagse is het perfecte antigif. Zó veel mensen die afspreken om in die week samen iets leuks te gaan doen. Er gaat zelden of nooit iets mis. Veel Nijmegenaren hebben in die week wandelaars te logeren, de sfeer, saamhorigheid… Als de Vierdaagseweek voorbij is denk ik altijd: goh, dat had best nog een weekje langer mogen duren.”

Zijn NOS-collega beaamt die lezing. “Absoluut waar. Als ik mijn wandelschoenen weer heb opgeborgen en thuis in Amsterdam ben, moet ik eerst een paar dagen afkicken. Tijdens het lopen ben je volledig op jezelf teruggeworpen, je komt jezelf tegen. Therapeutisch, haast. Tegelijkertijd heb je met z’n allen hetzelfde doel: de finish halen. Dat werkt verbroederend. Onderweg moest ik een keer nodig naar de wc en vroeg aan een bewoner of ik even naar het toilet mocht. Toevallig was de man des huizes jarig. Sindsdien ga ik daar elk jaar naar zijn verjaardag. Ook dát is de Vierdaagse.”

Fons zelf loopt overigens niet mee, terwijl Dionne vandaag aan haar achtste editie begint. “Ik wil dat kruisje hebben. Iedereen is een winnaar. Ik ben best een nuchter persoon, maar niet op de Via Gladiola. Vooral de tweede dag is zwaar, dat vind ik een drama, met vlakke, saaie stukken. Op zulke momenten vervloek ik mijzelf weleens. Elk jaar krijg ik spierpijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had. Ik heb met de vriendengroep waarin ik loop een groepsapp met de naam ‘Bende van ellende’. Die heet niet voor niks zo. Maar als bij de finish je familie en vrienden je staan op te wachten…”

'Erotische' Vierdaagse als de mars van de afritsbroeken'

Zij liep 'm al zeven keer, hij moet er niet aan denken. NOS-presentatrice Dionne Stax (31) en Fons de Poel (61) over tegenslag, erotiek en 'de mars van afritsbroeken'.
Fons de Poel: „Ik zal het direct maar toegeven, Dionne. Ik heb de Vierdaagse nog nooit gelopen en voel ook absoluut geen aanvechting dat ooit te doen.''

Dionne Stax: „Ik kijk er ook elke keer tegenop. Iedere wandelaar krijgt pijn tijdens het lopen. Niemand gaat fluitend de finish over, keer op keer ga je over je eigen grenzen heen. Maar die sfeer joh, die maakt alles goed. Buiten de Vierdaagse om vind ik lopen niet leuk. Totáál niet. Ik heb er ook nooit voor getraind.”

Fons: „Ik kan me herinneren dat er een tijd was, in de jaren 70, dat de Vierdaagse helemaal niet zo in was. Veel mensen moesten er niets van hebben. Dat is nu totaal anders.”

Dionne: „Ik kom uit Boxmeer en vroeger ging ik altijd naar de Vierdaagsefeesten. Dat was gewoon feesten, van de Vierdaagse zelf merkte je niet zoveel. Maar een oom van mij is militair en loopt de Vierdaagse jaarlijks. Een jaar of acht geleden ben ik overstag gegaan, na lang aandringen van mijn oom. En nu ben ik om.”

Fons: „Ooit had ik het plan opgevat om naar Santiago de Compostella te lopen. Had zelfs al gekeken of er genoeg terrassen onderweg waren. Toen ik hoorde dat het in die regionen regelmatig regent, heb ik dat plan maar weer uit mijn hoofd gezet. Ik verzin gewoon altijd weer een uitvlucht."

Dionne: „Wat doe je dan bij de Vierdaagse?”

Fons: „Zelfs als niet-wandelaar vind ik het de leukste week van het jaar. De wereld wordt steeds gekker, Nederlanders steeds cynischer. De Vierdaagse is het perfecte antigif. Zó veel mensen die afspreken om in die week samen iets leuks te gaan doen. Er gaat zelden of nooit iets mis. Veel Nijmegenaren hebben in die week wandelaars te logeren, de sfeer, saamhorigheid... Als de Vierdaagseweek voorbij is denk ik altijd: goh, dat had best nog een weekje langer mogen duren.”

Dionne: „Absoluut waar. Als ik mijn wandelschoenen weer heb opgeborgen en thuis in Amsterdam ben, moet ik eerst een paar dagen afkicken. Tijdens het lopen ben je volledig op jezelf teruggeworpen, je komt jezelf tegen. Therapeutisch, haast. Tegelijkertijd heb je met z'n allen hetzelfde doel: de finish halen. Dat werkt verbroederend. Onderweg moest ik een keer nodig naar de wc en vroeg aan een bewoner of ik even naar het toilet mocht. Toevallig was de man des huizes jarig. Sindsdien ga ik daar elk jaar naar zijn verjaardag. Ook dát is de Vierdaagse.”

Fons: „De Vierdaagse is één groot ritueel. Het herhaalt zich. Het is aartsconservatief en dat moet ook. In de jaren 70 ontstond zelfs de discussie of vrouwen zonder beha mochten meelopen.”

Dionne: „Ik weet niet eens of dat wel zo prettig is, haha.”

Fons: „De eerste keer dat een rolstoeler meedeed, zei de chef van de medische dienst: 'Het moet geen circus worden'. Wat trouwens wel voor jou zal veranderen, is je bekendheid, Dionne. Dat gaat iets doen.”

Dionne: „Dat valt erg mee. Ik ben dan niet de sexy Dionne met de hoge hakken en het design jurkje, maar een wandelaar met heuptasje, petje en 'charmante' wandelschoenen. Ik loop op wandelschoenen die een maat te groot zijn.

Dat moet omdat ik altijd watten tussen mijn tenen doe. Nee, ik voel me zeker niet de vrouwelijkste vrouw ter wereld, maar niemand die daar om maalt. Onderweg heb je gesprekken over waar je last van hebt en zo. Dat vind ik fijn.”

Fons: „Die cadans van pijn, het moeite hebben met de prestatie, zorgt voor het gevoel van verbroedering. Maar waarom ga je wandelen met 40.000 mensen?”

Dionne: „Ik wil dat kruisje hebben. Iedereen is een winnaar. Ik ben best een nuchter persoon, maar niet op de Via Gladiola. Vooral de tweede dag is zwaar, dat vind ik een drama, met vlakke, saaie stukken. Op zulke momenten vervloek ik mijzelf weleens. Elk jaar krijg ik spierpijn op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik er spieren had. Ik heb met de vriendengroep waarin ik loop een groepsapp met de naam 'Bende van ellende'. Die heet niet voor niks zo. Maar als bij de finish je familie en vrienden je staan op te wachten...”

Fons: „Ik herinner me dat ik als kind om vier, vijf uur 's ochtend door mijn ouders werd gewekt om naar de lopers te gaan kijken. En dan die militairen die meelopen... De geur van het leer, het machtsvertoon. Zonder militairen zou de Vierdaagse absoluut aan glans verliezen. Het is niet bepaald het hoogtepunt van erotiek. Maar de Vierdaagse is ook de meest democratische topsport ter wereld. Iedereen kan de glorie ervaren. Ook mensen die met beproevingen in het leven kampen. De reden dat mensen meelopen is toch vaak de tegenslag die ze hebben meegemaakt, dat ontroert me.”

Dionne: „Je bent zó met jezelf bezig.”

Fons: „Tegelijkertijd moet je als programmamaker uitkijken met al die motieven waarom mensen meelopen. Voor je het weet krijg je de indruk dat je in Lourdes aan de Waal bent beland. Krijg je het idee van een geriatrische mars.”

Dionne: „Het heeft een wat suffig imago. De mars van de afritsbroeken. In Hilversum en Amsterdam vind ik het moeilijk uit te leggen waarom ik meedoe. Maar ik hoop ook dat die mensen denken: als Dionne meedoet, zal het wel meevallen.”

meelopen met Dionne

Niet alleen voor Dionne Stax was het lopen en gelijktijdig presenteren van de Nijmeegse vierdaagse een hele uitdaging, maar wat te denken van de cameraman die Dionne moest volgen, met zware camera en al.

Deze cameraman, Jan Rein Hettinga, maakte een mooie blog over de vierdaagse lopen als cameraman van @dionnestax, ‘Meelopen met Dionne’.

"Gisteren heb ik de laatste dag van de 100e Vierdaagse van Nijmegen met een camera meegelopen met presentator Dionne Stax. Zij loopt al jaren de Vierdaagse en deze keer was ze tijdens de laatste 40 kilometer meewandelend verslaggeefster. Om haar ervaringen in beeld en geluid te vangen moest er een cameraploeg mee. Daar hebben ze bij de NOS lang over nagedacht, want dat was geen eenvoudige opgave."